به دنیا آمدم تا دروازبان باشم ، شکست ِ افسردگی بهترین سِیو زندگی من بود [تکلیمی]

جانلوییجی بوفون مصاحبه ی مفصلی با مجله ی اسپانیایی ABC کرده است، او در این مصاحبه در مورد مسائل مختلفی صحبت کرده و از ابتدا در مورد اینکه چطور فوتبالیست شده  گفته ، او با لبخند شروع کرد:

من گزینه های زیادی داشتم، مادرم پرتاب وزنه کار می کرد و پدرم وزنه بردار بود، خواهرهایم بازیکنان والیبال هستند. حتی عمویم بسکتبالیست بود و یکی از پدربزرگ هایم دروازیان تیم آث میلان و تیم ملی ایتالیا بوده است. چرا فوتبال؟ چون در ایتالیا محبوبترین ورزش است چیزی که هر روز بچه ها با آن سر و کار دارند. پدرم همیشه عاشق فوتبال بود و و این عشق را در من هم از روز اول نهادینه کرد. در مدرسه هروقت سرکلاس نبودیم، فوتبال بازی می کردیم.

زمان مدرسه:

وقتی بچه هستید، زیاد ارزش چیزهایی که مدرسه برای بقیه ی عمرتان در اختیارتان می گذارد نمی دانید، خیلی وقت ها به آن ارزهاش منحصر به فرد و آموزش بی قیمت توهین می کنید، اما وقتی بزرگ می شوید متوجه می شوید که این فاز از زندگی تان چقدر مهم بوده است. من از زمانی که در مدرسه بودم تنها خاطرات خوب دارم.

از اول دروازبان نبوده ای …

درست است، من در نقش مدافع لیبرو و یا هافبک بازی می کردم، از آن بسیار لذت می بردم و خب بیشتر از همه سعی می کردم مفید باشم. در آن پست ها شما چیزهای زیادی یاد می گیرد، می آموزید که چطور بازی خوانی کنید و فکر حریفتان را بخوانید، تمام این چیزها وقتی دروازبان شوید به دردتان می خورد. در اوایل دهه ی 90، به من می گفتند که کیفیت خوبی برای هافبک شدن دارم، اما من راضی نبودم. من عاشق دروازبانی هستم، این پدرم بود که به من گفت این پست را امتحان کنم و من تا ابد از این بابت از او ممنونم، چون خودم هرگز شجاعت اینکه چنین تصمیم جدی ای بگیرم نداشتم، من به دنیا آمدم تا دروازبان باشم، این سرنوشت من بود.

الگویت:

من در آن سالها توماس انکنو را کشف کرده بودم، جام جهانی در ایتالیا بود و کامرون تیم شگفتی ساز تورنومنت بود، من جمع شدن ستاره های جهان را به یاد می آورم و من، پدرم و خانواده ام کمی طرفدار کامرون بودیم. پدرم به من گفت که به آنها شیرهای رام نشدنی می گویند و این اسم مستعارشان افسونم کرد. آن موقع من حدود یک ماه در پست دروازبان بازی کردم، راستش من انکونو را خیلی ستایش می کردم، خیلی زیاد، آنقدر که نامش را روی یکی از پسرهایم گذاشتم.

در تابستان 1990 به پارما رفتی:

11 سال فراموش نشدنی بود و شش سالش در تیم اصلی سپری شد، من در 17 نوامبر 1995 مقابل میلان برای اولین بار به میدان رفتم و یادم می آید که گل نخوردم. ما جام های زیادی را فتح کردیم، پارما یکی از 3 تیم برتر جهان بود ولی ما یک باشگاه کوچک و ایالتی بودیم، هیچ فشاری رویمان نبود و در عین حال خیلی هم بهمان خوش می گذشت، من همواره از پارما ممنون خواهم بود، سقوط آنها بسیار آزرده خاطرم کرد.

در سال 2001 به یوونتوس رفتی، در حالیکه 23 سال داشتی، 54 میلیون یورو برایت پرداخت کردند:

من به خاطر رقم انتقالم اذیت نشدم، در عوض این من را خوشحال می کردم و افتخار می کردم، در فوتبال، پولی که برای بازیکن می دهید مبلغ درستی است، اگر انها اینقدر برایم پول دادند، چون من ارزشش را داشتم.

تو با یووه به سری ب هم رفتی:

هرگز حسرتش را نمی خورم، تمام قلبم به 4 قسمت تقسیم شده است، خانواده ام، پارما، تیم ملی و یوونتوس. در این 15 سال پیشنهادات زیادی داشته ام ولی هیچ وقت به هیچ کدام توجهی نکرده ام، برای بعضی چیزها در زندگی نمی شود قیمت گذاشت و من هرگز بایت سالی که با یوونتوس در سری ب گذراندم حسرت نمی خورم، مطمئنا این تصمیم باعث شد که 3 سال از سطح اول فوتبال دور باشم و شانس جنگیدن برای قهرمانی را از دست بدهم، اما من به چیزهایی دیگری نگاه می کنم، مطمئنا افراد کمی تصمیمی که من گرفتم را اتخاذ می کردند، اما ماندن در یوونتوس یکی از ظریف ترین و احساسی ترین لحظات تاریخش بود و این بهترین راهی بود که می توانستم عشقم را به یووه نشان دهم، من احساس می کنم بخشی از تاریخ این باشگاه هستم.

بهترین لحظات تو؟

اولین اسکودتویی که با آنتونیو کونته بعد از بازگشت به سری آ کسب کردیم، این پاداش وفاداری من به یوونتوس بود. بدترین؟ فینال لیگ قهرمانان سال 2003 مقابل میلان، ندود با یک کارت زرد بیخود در نیمه نهایی محروم شده بود و ما او را نداشتیم. ما خیلی بد کار کردیم. اگرچه 2 پنالتی را گرفتم اما ما 3 پنالتی را از دست دادیم، شب سیاهی بود.

صحبت های مختلف در مورد فینالی که سال پیش باختید؟

همه ما به خودمان افتخار کردیم، مقابل بهترین تیم جهان بازی کردیم و تلاش کردیم که شکستشان بدهیم. هنوز هم نسبت به بازی که در برلین انجام دادیم سربلند هستیم.

خداحافظی از فوتبال بدون بردن لیگ قهرمانان؟

فوتبال یک پرسش در مورد عدالت و یا بی عدالتی نیست، تنها در مورد پیروز شدن و یا از دست دادن است. من هنوز هم شانس این را دارم که تلاش کنم اما اگر بدون بردن لیگ قهرمانان بازنشسته شوم باز هم اتفاقی نیوفتاده و همچنان خوشحال خواهم بود.

بوفون و بازگشتش بعد از آن دوره حساس (افسردگی) بین 2003 و 2004..

در آن زمان برای خودم می جنگیدم، بدون کمک ِ دارو و پزشک ها نمی توانسنم کاری انجام دهم و من یادگرفتم که دوباره خوشحال باشم. فقط می توانستم که در مورد فوتبال فکر کنم و بعد از آن تجربه سخت، من یک فرد قدرتمند و با تجربه شدم. شکست دادن افسردگی بهرین سیو ِ زندگی من بود.

بوفون ادامه می دهد:

نتیس هم به من کمک کرد و من واقعا این ورزش را دوست دارم. من راجر فدرر را تحسین می کنم، زیرا اغلب با او صحبت می کردم و واقعا قدرت ذهنی او را دوست دارم. تنیس از نظر ذهنی و روانی سخت ترین ورزش است. اگر شما برنده شوید نشان از شایستگی شماست و اگر ببازید تقصی کسی نیست. این یک مفهوم مرتبط و منطبق با زندگی و ورزش است.

رهبر و کاپیتان بودن تو در یوونتوس؟

یک کاپیتان باید در تیم احساس همدردی و یگانگی کند و با همه دوستان (هم تیمی ها) فضایی با اعتماد ایجاد کند. متواضع باشد، منافع تیمی را به منافع خود ترجیح دهد و در مواقع یکسان از قدرت خود استفاه کند (دیکته نکند) . فقط در زمانی که لازم باشد دخالت کند زیرا در غیر اینصورت طولی نمی کشد که اعتبارش را از دست بدهد.

سه تا از بهترین یوونتوس های قرن؟

گفتن و انتخابش سخت است، برای بعضی ها بهترین تیم، تیم لیپی بود و برای برخی هم کاپلو. اما مطمئناً (یوونتوس ِ) آلگری یکی از با شخصیت ترین و با هویت ترین هاست.

بازی با بایرن مونیخ؟

راستش من بسیار آرام هستم، اما باید واقع بین بود. آن ها به وضوح از ما جلوتر هستند. ما یک احتمال (شانس) 25‐20% برای شکست آن ها داریم اما ما باید بیشترش کنیم و تلاش کنیم که تضمین آن را به 45‐40% برسانیم و سعی کنیم که به یک چهارم نهایی برسیم. ما باید به بازی سال گذشته مقابل رئال فکر کنیم و از بایرن نترسیم.

در مورد پیشنهاد سال 2000 باشگاه رئال مادرید؟

من نمی دانم که این شایعه از کجا درست شده، ولی حقیقت ندارد. من نمی دانم که فلورنتینو پرز هیچوقت بدنبال من بوده یا نه اما می دانم زمانی که رئال یک بازیکن را می خواهد، می رود و آن را بخدمت می گیرد. آن ها هرگز با من تماس نگرفتند زیرا کاسیاس بخوبی دروازه را محافظت می کرد و نیازی به من نداشتند.

کاپیتان تیم ملی ایتالیا و یوونتوس ادامه داد:

این مانند این است که بیش از اندازه به من گفته می شود که بهترین دروازه بان تاریخ هستم. این یک قضاوت است که مربوط به من نمی شود، فکر می کنم من کسی هستم که سخت کار کردم تا به جایی هستم برسم.

چه زمانی تمامش می کنم؟

امیدوارم که این فصل و دو فصل دیگر را همراه یوونتوس بازی کنم و بعد از بازی در جام جهانی 2018 بازنشسته شوم.

«به اشتراک گذارید»

نسیبه سرگزی«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: